Belle

Çok küçüktüm Notre Dame'ın Kamburu'nu okuduğumda.. Daha sonra filmini nefessiz izlediğimi hatrlıyorum.. Yaşım biraz kemale erip de müzik dinlemeye başladığım zaman müzikalini keşfettim ve o günden beri hayal ediyordum izlemeyi...

Beni çocukluğumdan beri tanıyanlar bilir, hep ufak tefek bir adamdım.. O yüzden Quasimodo kahramanımdı sanırım. Güzeller güzeli Esmeralda'ya aşık ama görüntüsü yüzünden onu asla elde edemeyeceğini bilen o altın kalpli adam. Ben de aşık olduğum kıza yanaşamazdım bile.. Onun yanında hep okulun en yakışıklıları olurdu.. Öyle böyle değildi kompleksim yani..

Sonra yıllar geçtikçe, eğitim aldıkça, kendi içime döndükçe aslında Quasimodo'nun da, Frollo'nun da, ozanın da, Phoebus'un da ben olduğumu fark ettim.. Victor Hugo 180 yıl önce yazdığı bir romanla tüm hayatıma, benliğime işlemişti...

O yüzden çok özeldi dün geceki müzikal benim için...

Ama;

Fransızca şarkıları sevmem... Anlamadığım için muhtemelen... Fakat bu müzikal kesinlikle Fransızca izlenmeli.. İngilizcesi çok yavan, çok suni olmuş. Ona rağmen BELLE'i dinlerken hüngür hüngür ağladım bir kere daha... Yanımdakilerin beni fark etmesinden çekinerek...

Oysa...

Ne güzel söylemiş şair; "bir de erkekler ağlamaz diyorsun... Tanrılığından utanmasa Tanrı bile ağlar!"

Notre Dame de Paris... Özelsin.